Yarım kalan birçok anıyı sığdırdığım oldu kendi hikâyeme.
Cümlelerin bir yanını oyarken,
Diğer tarafımı bom boş bir kapıya araladım içerden.
Yalnızlığın kahraman olduğu geceler şahit!
Ellerimle kiraz lekeli o günlerimi arıyorum
her düştüğümde.
Dizlerimde izi kalan yara berelerin haricinde,
Kaburga kemiklerimin döküntülerini topluyorum arka bahçeden.
Yutkunurken damarımdan gelen ses yağmurun sesi değil anne!
Yıldız hiç değil ..
Sağır bir kalabalığın koynundan kalkıp,
Olmayan bir umudu duyurduğum oluyor bazen.
Dil’in de şah damarına değdiğini öğrenmiş oluyorum böylelikle..
Şimdi her kim topal ayağıyla basıp geçiyorsa üzerimden,
Secdeye değen göğsümle ibadet ediyorum çekip gidenlere.

Bak!
Ay’ın içini açmış bir fesleğen üşüyor düşümde.

Gel sevdiğim!

Kokusu senin olsun,
Gölgesi benim...

Özge Özgen