Bir bilseniz ben ne acılardan geçtim
Ne yokluktan, ne yoksulluktan geçtim
Acıların kıyısında büyütüm umutlarımı
Sütten kesilen düşlerimi, gözyaşımla suladım
Günaydınsız uyandım çoğu sabah
Çiçeksiz baharlar gibi büyüdüm ben
Ne çok yangınlar taşıdım avuçlarımda
Ne zemheri ayazlarla uslandırdım yüreğimi
Bir bilseniz ne çok aç kaldım, ne çok uykusuz

Ağıtlar inlerdi sazımın her bir telinde
Ne kadar çok yaşadıysam o kadar çok yandım
Kokusuna hasret kaldım bazen, sıcak tandırın
Bazen bir çaya eşlik etti, elde kalmış tek lokma
Yılmadım insan olmaktan insan kalmaktan
Eli koynunda keder yüzlü anaya da ağladım
Yırtık çizmesine içli bakan küçük çocuğa da
Eve eli boş dönen, kahır yüklü babaya da
Göğsümdeki et parçası sızlar ağlarım

Bir bilseniz neler yaşadı, neler gördü bu gözler
Ne göçler oldu, ardında izi tozu bile kalmadı
Tası tarağı toplayıp bir gece, birer birer gittiler
Ne çok insan gördüm, ki ağızları mühürlenmiş
Sus getirilmiş dillerine, bakışlarında avazlar
Ne türküler ki mısra mısra darağacına çekilmiş
Talan edilmiş bahçelerde yolunmuş güller
Her gece ölür tebessümler, kör sokaklarda
Bir bilseniz her gece ne çok ölürüm ben