Gece dokundu bam telime
Hüzünle kabaran duygular
Al kalemi dedi eline
Tek tek dökül kağıdın üstüne
Göz yaşı gibi sözlerini dönüştür şiire

Yazdıkça indim derine
Volkan gibi sıcaktı her kelime
Ateş gibi düşüyordu bedenime
Alev topuna dönüyordu bendeki sine
Meğer neleri saklamışım geçmişime

Her satırında gülün dikeni battı canıma
Battıkça har katıyordu ateşin harı na
Gittikçe yaklaşıyordum ateşin narına
Haksızlık dokunuyordu kanıma
Kağıt üzerinde dönüşüyordu hüzünlü şiire

Aylardaki kış her taraf soğuk beyaz
Camdan içeri giriyordu oluşan ayaz
Yangınları mı yazan kalemimin
Ateşini dondurmaya gücü yetmiyordu
Hüzünlerin sobası soğuk odamı ısıtıyordu

Yol uzun ömür kısa bitmiyor kaygı tasa
Gönül tat almıyor içten bürünmüşse yasa
Çok sözüm var bana kaşını çatan hayata
Dil susuz kaldı yapıştı damağa
Hayat sende bir türlü varamadım rahatta

Gece bitti saat yine vardı sabaha
Dalgınlığımdan geç vardım farkına
Şiir yazan kalemi bıraktım baş ucuma
Camdan baktım yeni doğan şafağa
Yeni doğan gibi yine sarıldım yeni umutlara