uyan

bilmediğim yalnızlık masalı.
belkide en güzeli nefes aldığında,
her nefes aldığında,
yalnızca kendi nefesini duymak.
eskiden kalma ne varsa,
aslında yaşadım dediğim ne varsa
yalnızlıkta dahil bu masala
yaşıyorum acımasızca.

uyan..
dedim kendime hangi uykudan ?
uyumadığım her gece uyan dedim kendime
göremediğim rüyadan.
uyan..
dedim kendime en acımasızı da buydu işte
rüyalarımdan uyanmak
kuşluk vakti,
her kuşluk vakti
uyumadan uyanmak.

biliyorum anlatamıyorum
yazdıklarımın hiç bir manası yok
kime ki öfkem ?
kendimden bir sürü söylem,
bu ne tür bir eylem ?
nasıl bir denklem,
neredeyim ben ?

yalnızlık bu mu ?
oysa ben istediğim hikayedeyim…

sevmek ?
nefes almaktır sevmek,
sevilmek nefes vermek
nefes almadığında da ölür insan
nefes veremezse de ölür insan
yalnızlıkta yaşarda
nefes alıp da veremezse
ölür insan.!

beni öldürme,
bulamaz ki arayan..
bilinmeyende,
kimselerin olmadığı bir evde,
kimselerden saklıyım bu hikayede.

çok özledim seni..
aldığın beni bırakma arafta
uyan
bildiğim hatalarımı,
günahsa günahlarımı
geciktiğim yollarımı,
affet.
rüyalarında kör düğüm etme,
uyan.
senle benden başkaysa hikayenin ana fikri,
uyan.
senle benden ibaretse de hikayenin ana fikri,
uyan.
nefessiz koyma beni.
ben ölmeden
uyan.