Biz üç kardeşiz,
En küçükleri ve tek erkek olan benim,
Iki tane de ablam var benim.
Annemi ve babamı sorarsanız...
Varlar aslında, ama yoklar işte.
Bırakmışlar bizi ^Sevgi Evi^denilen yere.
Aslında istenmeyen ve anne babası ölen çocukların durduğu yermiş orası,
^Sevgi Evi^dediler bize.
Bilmiyorduk ki,
Çocuktuk işte...

Üçümüzü de farklı yerlerde,farklı ^Sevgi Evlerine^vermişler.
Ayırmışlar bizi..
Üç kardeşi ayırmışlar.
Ama ben çok ağlarmışım,ortanca ablamı istermişim hep,
En büyük ablam 13 yaşındaymış onu pek hatırlamıyorum ben,
^Sevgi Evine^verdiklerinde 3 yaşındaymışım bu yüzden.

Ortanca ablamı getirirlerdi bazen yanıma,
Uyurduk beraber,sarılırdı bana,
Bende ona sımsıkıca.
Yabancı bir yerde,
Hiç tanımadığımız insanların içinde..
Hiç kimsemiz yoktu ki bizim...
Sevecek...Inanacak...Güvenecek...

En büyük ablam şanslıymış,hemen evlat edinmişler onu.
Ama nerede?Nasıl? Mutlu mu?bilmiyorum.
Yani
Anne ve babamız gibi şiddet uygulamazlar diye temenni ediyorum.
Çünkü evlat edinen insanlar,çocuk hasreti çeken insanlar.
Severler demi ablamı,görmediği sevgiyi,görmediğimiz sevgiyi verirler.
Seni özlüyorum,seviyorum ablam...

Bir sene oldu "Sevgi Evi"denilen yere geleli,
Kimse istemedi bizi.
Birkaç evde durmuşuk ortanca ablamla,
yani evlatlık almışlar ikimizi,
Ama bırakmışlar geri,çok yaramazmışım.
Özür dilerim ablacım,mutlu olmana engel oldum.
Ordan kurtulduk diye çok sevinmiştin,tekrar geri geldik...

Neyseki son gittiğimiz aile çok sevdi bizi.
Sanki gerçek çocukları gibi.
Hatırlatmadılar hiç anne ve babamızın eksikliğini.
"Annem"dedim hep,
Bağıra bağıra "Annem"dedim.

Yaramazlık yaptım biraz kızdı,
Annem deyince yumuşadı,öptü beni.
Kıyamıyordu bize,
Çok seviyordu ondan heralde.

Olmuyormuş uzun zamandan beri çocukları,
Hep istemişler ama olmamış işte.
Ama biz varız artık anne.
Öğrettin sevmeyi,sevilmeyi
Gösterdin anne sevgisini bize.

O,
Yani bizi bırakan anne ve babam kavga ederdi hep,
Bizi de döverlerdi anne.
Sen bırazcık kızdın bize,
Sonra üzülüp sarıldın,öptün anne.

Başımdaki izi sormuştun ya anne,
Hani şu iki gülümün arasında,
Saçlarımın kapattığı izi.
O bizi istemeyen babam yaptı anne...
Çok acıdı ama ben sustum anne,
Ablam üzülüyordu çünkü, belli etmedim anne.

Tek erkek benim ya anne ,
Hani sen ’adam benim oğlum ’diyorsun ya,
O yüzden ben hep ablamı teselli ettim ,
O da ağladı anne,Çok ağladı.
Iyi ki bizi bırakmışlar anne,
Iyi ki almak istediniz bizi.
Sen bizim gerçek annemizsin artık...
İyi ki varsın ’ANNEM’