Gideceksen eğer,
Bekler misin beni, seni unutana kadar?
Ya da gitsen,
Beni hiç düşünmeden gitsen,
Sonra hiç ummadığım bir vakit gelsen?
Nasılsın desen sadece,
Alışkanlıkla iyiyim diyebilir miyim? Bilmiyorum.
Seni seviyorum desen...
Hani olmaz da,
Şiir bu ya deyiversen..
Keşke derim...
Keşke bunu duymak istediğim zaman demiş olsaydın,
Bunu içten söylemeni o kadar çok beklemiştim ki.
Hep derdim;
Ya ben artık bunu duymak istemediğimde söylerse,
Cevabım ne olur diye?
Düşündüm işte, hep düşündüm.
Bu kadar anıyı, sevgiyi, şefkati, merhameti...
Nasıl sadece bir HOŞÇAKAL’a sığdırabiliyor insanlar?
Vicdansızlık değil de nedir bu?

Ben sana veda etmeyi düşünürken,
Gözümden akan milyonlarca yaşa anlam veremezdim.
Sadece bir düşünce beni nasıl bu kadar üzer anlayamıyordum.
Gözümden düşen her yaştan özür diliyordum.
Asla bir daha ağlamayacağım demiştim.
Çok değil,
Bir kaç gün sonra,
Bir HOŞÇAKAL’a yenik düştü bu gözyaşları.

Herşeyi unuturum ama gözümden akan her yaştan özür dilediğim günleri unutamam.

Melisa DOĞAN
07.02.2020

Okudunuğunuz yazı toplam 1 kere görüntülenmiştir.