her yanda sükut

her şeyde bir üzüntü

takvim yaprağında çıplak zaman perisi

içine çiy düşmüş

boğuk bir sesle ağlar ta uzakta yapayalnız



pencerem de bezgin orkide çiçeklenir

yıkık dökük köhne sokaklarda

alçak damlarından titrek dumanların tüttüğü evlerde

her yeri kaplar yoğun yalnızlık

içimdeki en saf ses kimi vakit

lapa lapa yağarken üzerime









sakince düşülen uykular nicedir kayıp

kalınca bir urgan da düğüm üstüne düğüm

ateşe bırakırım masamdaki şiirleri

yaldızlı kalemle yazılmış

yarısına kadar dolu sayfaları

boş kalan son satırları





kapının ardından yetişir kedim bir kez daha …

gözlerimin içine derin derin bakarak

en keskin acıları avutur patileriyle

ne kadar haklı olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum



kalbimde dolaşma izni verdim onlara

göklerin kapılarını açtım

beni arzuladılar

beni aradılar

bana sığındılar

gizlice yalvardılar

işlemedikleri günahlardan dolayı





*





soğuk, gri, depresif bir coğrafyada

ısınmaları için deli gibi ateş yaktım onlara

bir parça ekmeğe tereyağı sürdüm

oturup pencereden kar manzarasını izledik beraberce,

hiçbir şeye aldırmadan gecelerce

gizemli karanlıklara bakmadan

sonu olmayan boşluklara aldırmadan

içinden pınarlar akan bir sis dünyası yarattık





öylesine dehşet verici bir çatırtıydı

gökyüzü yarılmıştı sanki

duyulanlar meğer buzun çatlama sesiydi

zihnimizdeki baharın ilk habercisiydi



kimse yoktu,

araba yoktu, caddeler yoktu yollar yoktu

ama umutlar yüzlerceydi

gizemli alevler taşıyordu adeta kelimeler yanarken

buğulu, leylak rengi bir pusun ardında





redfer