7
Yorum
29
Beğeni
0,0
Puan
1149
Okunma
neye yarıyor artık biliyorum
ne zaman buharlansa cam
bir şeyler yapıyoruz elimizle
bazen bir insan gülümsüyor
sanki camın ortasından
bulutlara değiyor başı
yağmur yağdırıyor gözleri
suskunluğumuza bir damla düşüyor
sokağa açılan gözlerden
bir sanatçı düşü olduğunu anlıyoruz
yere sızan umut sızılarının
belki bir çocuk sesi
bize varlığımızı anımsatan
gerçeğe ulaşan taş
dışarıyı görmemizi sağlıyor
elimizle açtığımız buhardaki resim
sıyırıp alır gibi gözümüze gerilen çadırı
"en çok da arapların köşküne kurulduğu"
anladığımızda altımızdan
oturduğumuz kilimin çekildiğini
şehit kanı değerindeki topraklarla
of çekmenin anlamı yok
giden gitti demenin
sokağı iyi görmeli
beynin komut verdiği ellerin
çizdiği resimleri..
20. 01. 2019 / Nazik Gülünay