kaç güne uyanır bir can
kaç kez ağlar hayatında...

yalnızlıkla kırgınlık arasına saklandım
hayatımın geri kalanını korkarak geçireceğim
kendimden
mavilerden
senden...

biliyorum
ahengi bozuldu gözlerimi kapatışımın
rayından çıktı artık suya bezenişlerim
ve belki bir şiir kadar yaşarım ancak
saçlarımdan saçlarına
avuç içlerinden
avuç içlerime...

bilmiyorum
ben çok içerledim
duyamadığım her sese üzüldüm
polyana olmaya çalışan vücutlara
şaşkın şaşkın bakarken...

adaleti sorguladım yine herkes gibi
ayağıma çarpan taşın verdiği yetkiyle
ocağıma yangın düştüğü zamanlardandı sadece
ne kadar gerçekçi olabilirdi göz yaşlarım
cehalet kitabının yirmi altıncı sayfasına düşen...

kimseye kızamıyorum
kimseyi kabul edemiyor
ve kimseyi reddedemiyorum
yaşlanıp ölemiyorum
genç olup yaşayamadığım gibi
ben sanırım kaldırımların terzisiyim
kimsesizlerin elbisesi
tek yönlü bir tren rayı gibi çaresizim
diğer ray yanımda uzanıp giderken kesişemeden...

karamsarlık üzerimde örümcek ağı kurmuşken
aydınlık yarınlar beklemeyin benden
ve lütfen artık bakmayın ellerimle kapadığım yüzüme
sırtımda ağırlık arttıkça insanların büyüklüğüne
dünya kadar küçüldüm
ve en az sonsuzluk kadar...

can-i