Kaç sözcük kulaklarından kavradı yalnızlığımı
Bir çocuk edasıyla azarlar gibi
Bir trenin raylarında gezen bakışlarım
Süpürdü kirpiklerimle pişmanlığı

Keşkeler kavrulurken çöl yangınıyla
Yine öptü düşlerimi yalnızlığım

Bir yol ayrımında küflü yüzüyle
Çıktı karşıma hayat
Döküldü kan çiçekleri bahçelerimin

Acıya çalmış hislerimin çığlıklarıydı
Düşlerimin sırtını sıvazlayan

Sırılsıklamdı yalnızlığım
Şemsiyesi kırık bu coğrafyada
Saklasın beni ardına küllerim
Harlanmasın korlanmasın ateşim
Umutlarımın yamacından
Düşer uçurumlarıma hayallerim

Çürük mevsimlerde doğdu yabancılığım
Burada aktı kanım
Burada çağladı acı ırmağım
Burada aklımdan bir deli çıkardı rüyalarım

Yorgun kirpiklerim kesmiyor gözyaşlarımın yolunu
Her gün bir hüzün giyer tenim
Her gün yalnızlık kokusuyla
Harmanlanır gecelerim

HÜLYA ÇELİK