Bir perde iniyor göz kapaklarıma!
Bir kat daha kapanıyor gözlerim.
Seyrek bir korku kaplıyor içimi!
Etrafımda duvarlar... Kapalı kapılar...

Gözlerimi güçlükle aralıyorum.
Perdesi yırtılıyor göz kapaklarımın!
Bir kapı görüyorum güç bela!
Kamaşıyor gözlerim karanlıktan...

Bu da mı bir son?
Yine bir şey göremiyorum!
Ellerim gidiyor gözlerime, istemsizce,
Ovalıyor... Ve yine ovalıyorum gözlerimi.

Bastırıyor karanlık görüş açımı!
Bir kapı vardı sanki orada...
Bir serzenişte bulunuyorum!
"Kahretsin!
Çıkar mı karanlıklar aydınlığa?"

Sonra, gözlerimi duvara çeviriyorum.
Olmayan(!) kapı, kayboluyor gözlerimde.
Sanki bir kapı görmüştüm...
Çok mu güzel kandırmışım kendimi?

Yüreğim düşüyor; kaybolduğu kuytuda.
Gözlerim düşüyor, kaybettiği kuytuya.
Bir kuytu köşede kalıyor bedenim.
Hani çıkardı karanlıklar aydınlığa?

Bir şans daha verebilir miyim kendime?
Yaşamak için bir şans daha istiyorum Allahım!
Bir şans daha vermem lazım kendime!

Biliyorum
Uzansam tutacağım mutluluğumun yakasından.
Biliyorum
Kaybeden benim çünkü onu.
Uzansam erişeceğim duvarların ardındaki hayata.

Kendime, bir şans daha istiyorum, kendimden.