Gönlümden düşen kelamları ne kadar döktüysem şiire gazele onların bile gücü yetmedi sana yorgunluğumu senin yokluğunu anlatmaya.
Şimdi bedenim yıkık dökük virane bir b’aşk’ent misali ıssız ve suskun iki ülke arasında kalmış yurtsuz biriyim ..

Hangi mevsim açarsa açsın merhem olmadı yaralarıma,
Onlarda Sen gibi hep gelip gittiler...
Kimi zaman ilk baharın yağmur taneleri ıslatsada tenimi,
yağmurdan sonra açan yaz güneşi bile ısıtamadı bedenimi,
Bazense Kor ateşte yanan yüreğimi
Kışın ayazı bile soğutmazken, Zamansız esen Sonbaharın rüzgarı bile benim aşkla okşadığın saçlarımın en ufak tellini savurmaya yetmedi.

Anlıcan sevgili getirdikleri ne bir kelam ne bir Selam yetmedi doldurmaya içimideki boşluğunu..

Bundan sonra ne bir Şairin Şiiri anlatabilir bendeki yokluğunu..
Ne bir Ozanın Ezgisi anlatabilir yorgunluğumu...

~Can Kenarım~