Canım ’dan can gitti ardın sıra
Vedamız mutluluğa ramak kala olmuştu
Sadece son bir bakışla
Gözlerim gözlerin kadar acımasız ve düygüsüz değildi
Gizlemişti yaşlarını bedenin gözlerden kaybolasıya kadar..
Ardından
Sel misali aktılar güle güle git söylercesine
Yokluğunu biriktirdim azar azar ben kullanıyorum
Kimseye vermiyorum
Zırnık koklatmıyorum
Cebimde hiç yeşermeyeçek umutlarımın kırıntıları kalmış
Toplasam hepsini ’biz’ yapmaz artık..
Bir yapboz misali Sol yanım parçası eksik
Ulaşamıyorum ve uzlaşıyorum masum bir yaramaz çocuk gibi
Yokluğuna takılıp
C’ansız yerlere düştüm
Can kırıklarım var acı versede yalnızım şimdi
Anılarım can çekişiyor tekrar tekrar kağıda sensizliği döküyorum tekrar tekrar okuyorum karalıyorum... Söylesene bitmeyen namem daha kaç uyku gerek seni unutmam için..
Daha kaç kez kan ter içinde sürecek gece devriyelerim
Aynadaki süretimi artık tanıyamıyorum
Korkuyorum sadece için için d’okuyorum yalnızlığı
ve sessizce doluyorum gözyaşlarla
Toprak bile kurudu sus’uzluktan güllerimiz soldu ben gibi
Şimdi..
Can kenarım boş
Tıkpı ellerim gibi
Biliyorum d’olmazlar senli yarınlarla cünkü
Ellerin artık başka ellerde

~Can Kenarım~