Kalbimle giriştiğim bu haksız mücadelede
yeniden patlarken rüzgar
yağmurlar geliyor aklıma.

Gece
eskisi gibi yağmıyor artık bu yağmur
bu insanlar vicdanlarını yağmura bırakmışlar.

Yarın bütün ırmaklar yükselecek
kendime birkaç kulaç derinlikte iskandil sallayacağım

Ah aktıkça beni harcayan bu ırmaklar!

Ve yarın eski sokaklar yine keşmekeş içinde kalacak
bodrumları su basacak
küflü duvarlar arasında kalacak bütün insanlık.

Gece
bir kedi yavrusunun aç ve üşüyen sesine tanıklık ettim
ruhumu bıçaklayasım geldi gizlice.

Özlemenin imkansız olduğunu bile bile kuraklığa uyandım
ıstırap çektiğini farz ederek herkesin

insanlığın adım adım çöküşüne üzülüp kendi kendimi alaycı bakışlarla izledim

kendi yüzümü gösterdi bana bu bakışlarım
bende kötüydüm
hem de çok kötüydüm güneş hala iyiyken.

Gece
ağarıyor şimdi aynı ağaçların üstünden
kendimdeki iyiliğe güneşle geri döneceğim.

Yarın yine yüreğimin tam ortasında büyük bir yorgunluk olacak
ve yine bilemeyeceğim
kim verecek bunun hesabını güneşe.