yine bir baş ağrıtan sabah
yine arabalarının homurdanması
ve yine beş dakika daha meselesi
hiç eksilmez bizim mahallede
görünüşte herkes kendi halin de
mütevazi ve paylaşımcılıktan uzak
sessiz bir muhabbet içinde.
herkes herkesi nadiren tanıyor
yani genel de merhaba merhaba
mevzuat derin, köy havası da nadir
burada herkes göçmen
kimi doğudan
kimi güneyden
kimi kuzeyden
düşmüşler yola
Fatih’in çansız mabedine yerleşmişler
bizde Mardin göçmeniyiz
Fırat - Dicle nehirleri
yüksek dağları
ve kendine has kültürü-geleneği
her şeyi ile bir başka güzel.
herkesin bir geliş hikayesi vardır elbet
anlattıkların da süzülüverir hemen
oracıkta iki damla yaş
sonra silinir yerine mutluluğa verir...
kimse de zengin değil hani
bir şey alındığın da
ay başında der evlerine çekilirler
gün boyu sakinde durmazlar çocuklarda
annemde bu durumdan pek rahatsız
gürültüyü de pek sevmez
hep çocuklarla haşır neşir
okul açıldığın da
kendine has bir oh be deyişi vardır.
mahallenin tantanası hiç bitmez
önce kendi işlerini bitirirler.
sonra güne giden kadınlar varsa güne
gidemeyenler de
pencerelerini ardına kadar açıp
pencereden pencereye dedikodu
macerasına atılırlar...
sanki mahallenin müzik şefleri gibi
nakarat değiştirmeden aynı senfoniden çalıyorlar.
mahallenin dedikodusu onlardan sorulur
bir erkek kız mı arıyor
onlara danışılır
borç paramı alınacak onlara sorulur
çünkü mahallenin kirli çıkı’larını bilirler
ve akşam yemeğinin yapılış saati geldiğinde
herkes kabuklarına çekilir.
vakitlerden de bulmuştu çoktan ikindiyi
okuldan gelen çocuklar
ev temizliğinden gelen
vefakar anneler-ablalar
çocuklara da rahat vermezler
okuldan gelir gelmez
hep bir yerlere gönderme telaşı - tantanası
biri gider tuz almaya
biri gider su almaya
biri gider ekmek almaya
ama hepsi de zoraki- emrivaki
kendimden biliyorum
annem de böyledir
son dakika golü atar gibi
akşam yemeği hazırlanır
babam baş köşede tabi annemde
hemen yanı başında.
tam ben de oturacağım sırada
Kürtçe aksanıyla
hele git de ekmek getir
az getirmişim der.
gider gelirim ama
ama annemin aklında gene vardır bir şey
hemen der unuttuk demeyi
bir de su alsaydın demez mi oracıkta
bende tabi haliyle parladım
ya anne taksitçi olmayın ya
deyip genede giderdim
ama geldiğimde de
bir aferimi alırdım
mahallelinin en güzel yanıda bu
ama paylaşımcılık yok denilecek kadar az
kimse artık komşusunun bacasının tüttüğüne bakmıyor
yalnız ben demeyi bilir olmuşuz
hep bu şehircilik aşkı yüzünden
aynı apartmandaki kişiler
selam verişleri bile soğuk
samimiyetten uzak
keşke bir tek bizim mahallede olsaydı en azından.
ama her yerde durum bu.
ve çok vahim
elden de bir şey gelmiyor
aslında haklılar da
güven ortamı yok
mahalleler arasında rekabet yok
eskiden burası benim mahallem derdik
sahip cıkardık
komşusundan tut
bakkalından
fırıncısından
çöpçüsünden
gecen seyyar satıcısından
hurdacısına
bisiklet tamircisinden
tatlıcısına kadar...
herkes herkesi tanırdı-kollardı.
eskiden biz.
"biz" diye bir kavram ,bir kelime vardı
oda yok artık
herkes biz demekten çok
ben demeye alışmış
neyse güneş ışıkları mahalleden
kendini cekerken
güneş bir yandan batmaya
bir yandan da aya ışık olmaktan
kendini alamazken
mahalle sakinlerinde
çayını çekirdeğini
bitirdikten sonra
bazıları modernizm yataklarına
bazıları da yer yatağına kendilerini bırakırlar
yorgun argın geçerler başka diyar olan
rüyalar alemine
mahalle sessizleşir
gök ay ve yıldızlara kalır
tantana da kaldı bir başka güne
ama hala nispet bir tavırla
keşke "biz" demekten çok
biz demeyi daha iyi kavrasaydık....


#Peryasız