Ben böyle erken ölmeyecektim ama öldüm
Güldüremediler ben kendi kendime güldüm

Zaman kayp gidiyor ellerimden, tutamam
Yoruldu ruhum, onu, umutla avutamam
Kollarım çok ağrıyor, çok sızlıyor damarlar
Hep zarardı hayatla, oynadığım kumarlar
Akşam bu elleri kaç defa açtım semaya
Kaç defa girdim yalnızlık denilen komaya
Seslerim sadece kendi içimde seda buldu
Bazen ruhum kendini, öldüğü sırada buldu
Ne bir ses kaldı ne de yankılanacak içim
Saçlarım imiş meğer bahçede bastığım çim
Dökülmüş, düşüncelerim zamanın ellerine
Hayallerim takıldı hiçliğin tellerine
Çırpınıp durdular serçeler gibi yaralı
Biri ölür biri seyreder dünyanın kuralı
Beni doğuran sevmedi ki el sevsin, gül sevsin
Her dem gül cefa etsin yine de bülbül sevsin
Ben Cemil Beyim şu merhanet abidesi var ya
Kenara vuran "Balığı" tekrar atmıştı çaya
Anlatamadım kendimi, susuyorum ebedi.
Yıkıyorum gözyaşlarım taşı olan mabedi


Her şey ama her şey tek hayalimin ürünü
Geberiyorum işte yerlerde sürünü sürünü