bu bin iki gece masalı...ve ölmeyecek Şehrazat

arkaya dönüp bakan,
insanlar sokağında
içim soluyordu,
yedi tas suya koydum
kabul görmüş bir yalnızlık,
Tanrıyı sordu sonra
anlattım...
sayfası atlanacak bir masaldı,
üvey ellerimden düşen ad
sessizlik kibrit sesiydi
fadoyu ağlatacaktı Marissa,
avuç içime sakladım çalamasınlar diye
gölge boyları kısalmıştı iyice
elleri bağlayan ip isiydi,
göğümde karanlık
sildim azını...

yerinden oynayan taşlar,
dizilmişlerdi kaldırımlara
yol aksaktı
göz ıraksak
yerlerde heves kırıklıkları
köşede eskimiş bir selamlık vardı
bir tavan yerleştirdim boşluğuna,
üç duvar ördüm
daralmış kapısında,
solmuştu saksılar
çiçekleri ölgündü,suyu umarsız
dünümü az/arlıyordu ,
boyun borcumun kefili duygular

döngü kısırdı
gözyaşı özdeş
düşümden düşen bin parça
kalanlarımı sakladım bölenlerden
anı kuruluyordu,
hele dinsin içe işleyen yağmur
diyen öteler
aklıma geldi off çektim uzaktan,
boğazı yutkundu İstanbul’un
vedanın eli havadaydı,
aşk neredeydi kimbilir...

kendini bil dedi iç sesim..bildim
bir nefes için yorulandım ben
ve yüzüm yok gibiydi...

suadiyeekimikibinonsekiz
Demir Mutlugil