unutulmayan
içlerimizde yaralarımız vardı
kabuğu yılların derinliklerinde




aramızda başkaları olamazdı
konuşurduk onunla
ne zaman yalnız ve üzgün isek




bir yanımız eksikti
ruhumuz kör gibi düşünceli
ama amaçsız yinede yaşardık




yürekten yüreğe akan yol gibi
eskimeyen göz yaşlarımız vardı
sahibi olmayan sevgi dileklerimiz gibi





bizi en çok sevgilerimiz acıtırdı
ölüp öldürdüğümüz aşkın tutkusu ile
sabah uyanır öğle gölgesi akşam soğuk vedaya karanlık gibi





geceler uykusuz
tavanda şaşkın zamanlar
geride yaralı günlerimiz kalırdı




artık tutamazdık
başka el başka gönülleri
yenilmiş savaşçı gibi terk ederdik anı




tatsız günler büyüttük
gülerken ağlamayı
severken acıtmayı öğrettiler




ölülerimiz içimizde kaldı hep
sevgi ile kaybederken kadere
aşk ile unuturken yedi katlı semaha uğurladık




gidişler
hep güzel olana
çünkü toprağı bakidir.



ölürmüş


insan otuz altı yaşında
ama
yetmişinde bile olsa






hala
bir yanı
çocuktur.



-




gülümser yine
ağır gelen
ayrılıklarına


-