Doyamadım…
Bir kez daha saramadım…
Ayaklarım acele etmedi
Düşüncem feryat etmedi
Kalp bir an bile kabul etmedi
Ne bilirdim bir dakika önce benden gittiğini…

Zaten doyamazdım…
Sarsam asla bırakmazdım…
Ayaklarım firar etti bedenden…
Düşüncem ağıtlarla haşır neşir…
Kalp her gün on kere ayrılık diyor kendine…
Ne bilirdim bir saniyeyle garından kalkan
Saatsiz ayrılık treninin benimde bir gün durağımdan geçeceğini…

Doymaya niyetim yok…
Kollarımı açmaya da…
Dizlerimin bağına ekledim ayaklarımı
Düşünceme ağıta çıkma yasağı var…
Kalp her gün “umut” diyor kendine yorulana kadar…
Bilirdim aslında bir saniyeyle neler kazanacağımı
Ve yer kalmaz endişesiyle seninle aynı trene
Seni gördüğüm ilk andan yer ayıracağımı…

Şaşırma sakın…
Ayrılık her durakta dursa da
Seninle ayrılık treninde de bir olmaya hazırım ben…
Duraksız ömür yolcuğunda…