Sana kıyan eller, ebedi yansın
Mazlumun yolusun, İmam Hüseyin
Yasını tutanlar, nasıl dayansın
Ehl-i Beyt oğlusun, İmam Hüseyin.

Kerbelâ denilen, sahra çölünde
Başın torbadaydı, kılıç elinde
Hazanlar geçse de, solmaz dalında
Cennet’in gülüsün, İmam Hüseyin.

Rasûl deden, Hasan dedi ağladı
Hüseyin’im derken, aktı, çağladı
Yetmiş üç yiğidin, yürek dağladı
Ümmetin elisin, İmam Hüseyin.

Yaralı yürekler, halâ kanıyor
Gerçek Ehl-i Sünnet, içten yanıyor.
Muharrem ayında, seni anıyor
Dillerin balısın, İmam Hüseyin.

Düşmanın barışa, yetmedi gücü
Mü’minler böylesi, görmedi acı
Senden gelen nesil, başların tacı
Göklerden ulusun, İmam Hüseyin.

Şehitlik yazılmış, kara bahtında
Ne belâlar varmış, senin ahdında
Yezitler yaşıyor, tamah tahtında
Garibin dilisin, İmam Hüseyin.

Hüseyin yaşıyor.. İnsanlık öldü
Şer güçler nifakla, İslam’ı böldü
Kerbelâ ilenci, bizi de buldu
Acının kulusun, İmam Hüseyin.

Bunlar ahirete nasıl varacak?
İlâhî huzurda, nasıl duracak?
Acaba hesabı, nasıl verecek?
Bayrağın alısın, İmam Hüseyin.

Kıyamete kadar bu ağıt bitmez
Ehl-i Beyt’in aşkı, silinip gitmez
Ne desek söylesek, şanına yetmez
Savaşta Ali’sin, İmam Hüseyin.

Necati’m asırlar, yutamaz seni
Gönül dergâhından, atamaz seni
Yıldırımlar koşsa, tutamaz seni
Tevazu çulusun, İmam Hüseyin.

Necati OCAKCI
05.10.2018- ANTLAYA