tüm sular bulanıktı, abdal, kağıt paraları saçarken kentin üstüne
buz kesmiş linyit yataklarıyla aynı anlamı taşıyor zamanın meydanında kimsesiz olmak
heyhat!
-la başlayan cümleler kuran insanlar yok artık
abdal karlı bir dağa doğru yaklaşarak uzaklaştı kentin binlerce gözünden
ardıçlar gibi ölümsüz tekillikler peşinden gidenlerden sonra
kimsenin lügatında bir alay kelam sunmadı o’na
bilinmeyen manalar
sular hala durulmadı

en son bir azize uyuyakalmıştı yolunun üstünde
granitten kayan su oldu
sessizce dokunup geçebilmek kıyısından
o’nu, kentin, duru su başlarından tanıdı
heyhat!
beyhude katreleri olmaz yağmurların
sokaklara ve mazgallara ve çöplüklere yağarken bile
su düşer de incinir suya değmezse

öyle bir çember çizsin ki tanrı
dışında kalalım
suretsizliklerden kurtulamayan kim varsa
eğilirken suya bulandırmasın.