Şiir ölmüş diyorlar
Ölgün benizli bir varâkın
İki harf içerden başlayan
Mazmûm satırının başında
Mazlûmca

Şehir ölmüş
Toynakları altında
Slogansız illegâl bir devrimin

Gece göçmüş
Yarınlara g’ebe gözlerini dinlendirdiği
Enkâz tozu yastığında bir bebenin

İlletli milletiyle topyekûn bir ülke düşmüş
Boynu soldan kırık darağacından
Ecânibin kirlettiği bâkir toprağımın
Parsellenmiş yarımına

Hâ gece ölmüş bir Çavuş Kuşu
Hâ bir Çavuş öldürmüş gece kuşunu
Ne gâm





"Seni seviyorum" derken
Dil düşmüş
Pelesenk pelesenk kimliksiz bir aşkın
Tutanaklara kırık kirli tırnaklarıyla tutunan parmak izine

Göz
Yaş düşürmüş doğum çatalında
Sancılarla kanatarak kirpiklerini Meryem’in

Peltek utangaçlıklarından dile gelmeyen bir dìl
Kasıklarının çapraz ateşinde katletmiş
Meşrûiyeti ıspatsız ceninini

Tende teneşir ölmüş
Bedende mübeşşir mezar taşı





Şizofren s’ayıklamalarını kovalarken sen
Uykularının kâbus boylarında
Ebrehe’nin filleri yağmalamış kalelerini
Vezir’in teslim olmuş
Şah’ın düşürülmüş

Kalburu saman içinde unutan
Evvel zaman içindekiler derler ki
"Mabud’a iltica edince mahbûb
Yerden kalkamazmış Mâmûd
Ve
Bir emirle
Beyinlerine sağnak sağnak Ebâbiller üşüşürmüş"

Ee Babil de gömülmüş
Dicle ile Fırat’ın döl döşeğine
Babilliler de öldürülmüş
Kavruk kumul tuz çöllerinde





Şimdi
Şu an
Bu saatte
Hazır değmişken elin merhûn yamalarıma
Ve
Hazır ermişken sermest yanlarım şâd-û şebâba
Bu yalancı meşk gecesinde
Bir murassâ intihâr da bana ısmarla
Şöyle en müstesnâ yerinden hayatın
Öyle kâlender
Öyle müzeyyen
Öyle süveydâ
Sanırım bir yaşam arası vermeliyim kendime
Hâ ben ölmüşüm gecede
Hâ bende ölmüş gece
Kaç yazarsa yazsın
Düş hesabımdan




ŞİİR HÜZNÜ SEVER