Yüzüne, sabah güneşinin sarısı düşmeden
nöbet devreden meleklerin kokusu yaygın
hangi bulutu giydin ki üstüne
teninde gezen rüzgar şaşkın.
Gözlerin bir muamma; say ki
tatmadığım bir huzur bedenimde.

Yürürken arkanda başaklar
sonbaharın sarısı düşmüş taneleriyle;

koşarken bozkıra yayılmış tay gibi
saçlarını savururdun rüzgara
bir kırbaç gibi, hırçın anlarında.

gözlerinden geçerdi alacalı, bembeyaz
safkan, rüzgarın çocukları
dinlenirdin, yüzünü okşayan ellerinde.
otlar eğilirdi geçtiğin yerlerde
sular susardı, kıvrılırdı yataklarında
susardım, sen konuştuğunda
susardım, kuru dudaklarımda.
Sen, bozkırlarda büyüyen melike
ruhunla deli taylar yarışır
sesinle dereler,
hangi tepe duymamıştır yankısını
bozkırın akşamında şarkılarının,
hangi yürek eğilmemiştir yüreğinin eteğine
sevdan için, dilenmek pahasına;
naçarım, yetişmez nefesim nefesine
naçarım, muhtacım; talibim sevgine
bozkırda yanıp kül olma pahasına.