Yaşıyorum içimde, tek başıma, nefessiz
Galiba ölüyorum, loş bir köşede sessiz

Duvarlarda sedadır ruhumun feryatları
Yaşıyorum içimde, ben bütün tezatları
Beni ipten alandır aşkın ve o gözlerin
Belki bilmezsin ama hayat verdi sözlerin

»İntihar eden Şâir« olurum belki birgün
Bitmiyor bana reva görülen çile, sürgün
Ektim ekmesine de, yeşermedi başaklar
Sen ölüyorsun diyor saçıma düşen aklar

Benim için sonbahar oldun, kışı görmem
Mezara girerim de başka gönüle girmem
Belki bu gece, belki yarın, vakti meçhûldür.
Ölmeden son kez beter ol deyip beni güldür

Teşekkür ediyorum sana, güldüm sayende
Hakkın ve emeklerin hakikaten çok bende
Ağzım sadace sana güzel laf yaptı Leyla
Çünkü seni seviyor, seviyor bu Budala

Her Şâirin »Maşûku« olur, ilham aldığı
Ve dünyada aşkıyla, adıyla nam saldığı
Dilek dilerim güneş doğar iken her sabah
Eminim ki duymaktan bıktı ismini Allah

İstedim ki haberin olsun garip halimden
Kim bilir yine, yine tutarsan şu elimden
İnan seninle dedim »Çok şükür hayat varmış!«
Özlemde, gamda bile ne büyük lezzet varmış

Ömrümüm bu son demi, bu kalkansa son gemi
Beni, seven adamı, LEYLAÂÂÂ’M, unutma hemi

S/ÂYE 18 EYLÜL 2018/ ESKİŞEHİR