Çocukluk yıllarım.
Çelik çomaklı anlarım.
Özgür günlerim.
Yüreğimin gitti anlar.

Uzun uzun düşünüyorum.
Geçmişe yelken açmak istiyorum.
Anılarım beni sarmalasın.
Mutluluk rüzgarları uçurduğum anları yakalasın parmaklarım.
Şimdinin keşkelerini değil;
Anın mutluluklarını yakaladığım günler,
Saklambaçta yakaladığım mutluluklar,
Değişimi arzulamadığım zamanlar,
Bir nehir kenarında tuttuğum balıklar.
Babamın büyüttüğü fidanlara bakmak en güzeliydi

Annem kışı hiç sevmezdi.
En sevdiği mevsim ilkbahardı.
Kocaman kocaman sarardı bizi annem.
Çocukluk yıllarım ve annem;
Çocukluk masumiyetimizde annem vardı.
Yağan yağmurlar ,
Toprak kokusu ,
Evlat kokusu
Bir birine karışan mutluluklarımız
Çocukluk günlerimizdi.

En sevdiğim mevsimmiş ilk bahar.
Doğanın dirilmesi gibi diriliyormuşuz her baharda.
Çiçekler gibi her bahar açıyorduk.
Kuşların cıvıltısına karışıyordu ses renklerimiz
Yaşasınlar yaşasınlar hayatımızdı.
Yaşatıyorduk inadına hayatı.
Birikim peşinde değildik hiç birimiz
İnadına uçurtma resimleri yapıyor,
Gökkuşağının altından geçmeye çalışıyorduk kilometrelerce.
En iyi ben koşardım akranlarım içinde.
Aşklarımız bile mahçuptu.
Masumiyeti kim resmetmek istiyorsa çocukluğunu görsün.
Hiç bir çocuk kirlenmemiştir.
Kirlenen eller değmesin çocukların çelik çomaklarına.
Hatıralarım benim için yazılan şarkıyı dinliyor.
Eskiden kalma alışkanlıklara sarılıyorum.
Çocukluğumu özlüyorum.