Yaşananlar içimde kırılan cam kırıkları gibi,
Hergün her an içimi açıtıyor,
Yüzümde görülen keder çizgileri,
Kelimelere sığmayacak kadar büyük.
Bekle deniyor ya!
Beklemek öyle amansız hastalık ki.
Dargın zamanlarda içime yapışan tutkal.
Yapıştıkça yapışıyor.

Çölde yaşayan bir vahhabi gibi
Bir serinlik arıyorum.
Çınar üzerime serilsin istiyorum.
Kabul olunacak duaları dilemek istiyorum,
Dilim dönmüyor lakin.
Lanetlenmiş gibi beynimi kemiriyor dudaklarımdan çıkmayan sözcükler.

Çiçek kokusunu unutalı çok oldu.
Çok baharlar yaşadım amma,
Kaybettiğim baharlar eski zamanlardan selam gönderiyor sanki.
Sessizliğin çığlığı gibi avucuma dökülüyor damlalar.
Sel oldu akıp gidiyor ötelere.

Ne hasetmiş gözlerde görünenler.
Göründükçe hüzün dökülüyor ovalarıma.
Kendime ait hikayelerimi anlatamıyorum.
Habersiz misafirler gibi bekliyorum göklerden gelecekleri.
Heyecanını unuttum yaşanılanların,
Dört yaşındaki evladımın geleceği geliyor her an önüme.
Ne zorluk yaşanacak gelecekte bilmiyorum.
Beklemekle özetleniyor herşey.

Topraktan geldik toprağa gideceğiz elbet.
Bana ait olanlarla tutunmayı arzuluyordum hayatta.
Dingilliği dilenirken dünlerde,
Bugünler geleceği perdeledi.
Hikayesini yazamıyorum geleceğin,
Alıştıklarım...
Hayal kırıklıklarım,
Ve sonrasında gelen sükunet.
İçimdeki çocuk maviyi ne çok seviyor.
Ey özgürlüğüne düşkün ruhum,
Beklemek ne zormuş.
Dünü beklediğin gibi yarınları da bekleyebilecek misin?