BEN HAYLAZ, SEN CADI

Aşktan mı utanmalı
sofaya düşmüş hicrandan mı kaçmalı
sırılsıklam yağmurlar sonrası heyelan altında kalan
düş yorgunu mektupları arıyorum
mevsim kış ve ben üşüyorum

olmasaydı keşke
oynak zeminde satırlar dolusu aşk kaymaları
mahyası bozuk bir dil susması gibi
jilet kesiği kanamalarda yanılgı üstüne yanılgı
sus diyor
haykırma kimselere senli öksüzlüğümü

aaah keşke
dilim hep seni sevdiğimi söylese
her türküde nakaratı sen olan
do si la mi fa
yankılansa gökyüzünde
Ay karanlığa çekilse yıldızlar şahitlik etse
ve biz
kaybetsek yolumuzu
fark etmesek yanı başımızdan geçen hüzün kervanlarını
biz bize tutsak
ama özgürce sevsek karanlığa inat birbirimizi

şimdi diyorum
hemen şimdi
bir yıldız kaysa ve biz dilek tutsak
“Tanrım kıyma bize
al götür buralardan keşfedilmemiş coğrafyalara
biz ki içimizde bir çocuk var ettik
en koyusundan maviliklere tutkun
biri haylaz
diğeri cadı iki deli
bırak ta söylesin dile pelesenk aşk türkülerini”

ve sonra
mutluluk harman yeri
ben haylaz
sen cadı
ve
yavaş yavaş sokularak birbirimize
tüketsek en koyusundan mavilikleri

Efkan ÖTGÜN