Bir hüzzam şarkıda kaldı umutlarım,
Senle dolu akşamlar tükenirken...
Gör bak , neymiş bir gün çekip gitmek.
Gurbetin soğuk akşamlarında,
Dökülürken gözyaşlarım sokaklara...
Umutlar yerini hüzne bırakır.

Gör ; ağlamak neymiş,soğuk ülkede ,
Ve , dost sandıklarının kazdığı kuyu.
Kaybetmiş merhameti ve de sevgiyi ,
Uzatsan elini umutlar için...
Bomboş ve yalnızsın karanlıklarda.

Umutla koşarsın telefonlara;
Bir iş dönüşü akşam vaktinde ,
Sıraya durursun, yorgun ve acıkmış...
Tek duyayım diye Vatanımdan bir ses ,
O an ne yorgunluk , ne de açlığını bilirsin .
Umut verecektir duyacağın ses.

Parmakların yorulur tuşlara basmaktan ;
Ara , ara yok!..düşmüyor telefon !
Sırada bekleyenler benden de sabırsız ...
Durmadan döverler camını kulübenin ,
Şinel ! şinel ! frau !..
Çıkıp dururum yeniden sıraya.

Saatler geçer bir ses duymuşsam sevdiklerimden ;
Uçarak giderim, caddelerde ben ,
Bazen de gözyaşlarım dökerek...
Elimde ayakkaplarımla
Tabanlarım şiş ,yalın ayak,
Koştururum gurbetin akşamlarında.

O an hayallerle koştururken eve ;
Varsam şimdi bir peri ,
Bir sofra kurmuştur bana...
En azından bir çorba ,ya da çay
Ekmeğime sürülmüş tereyağı ...üzerinde kırmızı bir reçel !..
Dumanları tütüyor çayın bardağımda...
Hemen içip çayımı ,
Atarım kendimi yatağıma.

İşte hep hayallerim ;
Uzak bir ülkede ve yalnızlığımda.
Dökülürken gözyaşlarım sokaklara,
Düşlerken bir Almanya akşamını...
Yalnız ve yorgun.

G.K.