Salık verilmiş ve uçurulan bütün kağıtlar !
Rüzgarların yönüne göre alınan iç çekişler..
Yazmak için yazmak gibi süre gelen
Ve nefes almak için yaşanılan ömürler .
Hayatın kalemine ezberletilen cümleler ..

Ey bir ömür var olmuşluğa adanan zaman!
Monoton çağın eteklerinde savrulan insan..
Uğuşturulmuş mutsuzluğu tekrarlayan bir kaset gibi
Beşeren ölmeyi bekliyor insan..
Hayatın kalemini yönetmeyi düşünemiyor insan!

Amaçsızca karalanan sayfalarda, yok oldu hayaller ..
Boşvermişliğin en sade boşluğunda tıkandı hevesler.
Halbuki hayatın kalemini görebilseydi insan!
Yeniden can bulurdu yitirilen hayaller .
Huzurla son bulurdu alınan derin nefesler ..

Ne denli değerli olduğunu anlayamıyor insan.
Kendi kalemini, hayat defterine yazamıyor insan.
Benliğini sürüklenen monotonluğun esiri yapıp
Ruhundaki gücü göremiyor insan ..
Hayatının kalemini boşa geçen zamanda unutuyor insan!..