Ne kadar çok yaşadıysam
Uzağındaydım sabun köpüğü hayatların..
Çarptıkça nefesim nefesime
Tertemiz dağ havası eserdi tenimde
Asfaltlanmış yüreğime inat
bileyip arzularımı
en sert yerinden
dokunmak istedikçe yaşama
Sürüklendim
çılgın bir rüzgarla okyanusa.
Yakalandım mavinin yalanına
derinlere dalınca.
Dev dalgalar dokundukça bedenime
sol yanımda büyüdü apansız sevda.
Ipıslak imzaydı hüznüme
yüzüme çarpan her damla.


Yıkıntı halinde uzansa da;
çocuksu tebessümlerimle çoğalttım
Geleceğin düşünü aşkla...
İçimde bir orman
büyüttükçe büyüttü ayı.
Uslu bir çocuk gibi
ayak ucumda oynadı güneş
Sonsuzluğun sonrasına ilişmiş
yıldızları doldurdukça ceplerime.
Sesinden öptüm akşamı...


Sonra öğrendim ki;
Kördüğüm attığım bütün bağlar
kopmuş gitmiş elimden.
En eski dost en iyi dost değilmiş
ateşten sözler çözermiş suların dilini.
Susarak erteledikçe kendini
yanlış makasta ezermiş tren gövdeyi.
Uzaktan/yakından gelse de
içeriden açılırmış sıkıntının kilidi.
İllaki bir ele ihtiyacın varsa
tutacakmışsın kendi elini..!


Ferdaca