her şeyin durduğu anlar vardır
bir ıslık ötse ve dağıtsa şu sessizliği
ardından bir kadın eli arzu edersin
bembeyaz bulutlar gibi

vakit gelir, bavulunu toplarsın
sararır yemyeşil yapraklar
paltonu silkelersin
dökülsün zamanın kiri

buğuludur camları dolmuşun
göstermez geçtiğin yerleri
tıpkı hayatın yaptığı gibi
göstermez güzellikleri

ulaşınca solmaz ayında
yerebatan sarayları misali
üstünde kaktüs biten makber
çağırır sabrı tükenenleri

demli birer çay içmişsin karşılıklı
ömründen ısıtıp gözlerinden usulca
yanaklarında gamzelerle yudumlamak
dünyanın en güzel seyri

eyy yaradan mevlam bu hangi mahzun şiir
prangalar ağırlığıyla yürümek sevda
her şey kadar yakınken uzak olmak aydınlığa
kahvesiz gecelerde bir tek onun adıyla

umutsuz aşkların en azgın seyrinde
kendine dönüp zavallı bir adam olmanın
gidememenin ve de kalınmaz sokakların
yağmurlarına açıp göğsünü ıslanmak hikayesi