Eskimiş hatıraları yenilemek isteyişleri
Soyutlaştığın an unutursun hepsini
Sevdanın sana gülümseyişi vardır
İşte o zaman anlarsın Sevmeleri,Sevilmeleri ve sevişmeleri...

Rıhtımında yakamozu izlemek bir denizin
O anlaşılmaz duygular içinde.
Esen ılık bir samyeline bırakmak kendini
Kapatıp gözlerini soyutlaşmak bu hayattan

Yağmur çiseler hani.
Hani çıkıp saklandığın camın dışına
İliklerine kadar ıslanmak istersin
Ve aradığın,o yağmurun sana getirdikleridir aslında
Yıllardır istediğin bu değil miydi zaten?
Kendine söylemeye bile çekindiğin.


Alışılmışlıkları terk etmesini söyledin kalbine
Bırakıp gidebilmesini,yapabilmesini söyledin
Kendi kendini kandırdın yine
Hayatı iyi anlamıştın ama anlatamamıştın,
ORHAN VELİ ustalığında
Bunu bile saklamıştın
Bütün hatayı burda yapmıştın
Sevememiştin kimseyi doğru düzgün
Gelip geçici olanları hatırlarcasına.


Hayatımsın dediğin.
Kendini kandırmalarından başka bir şey değildi.
Uzun yıllar geçirmiştin oysa
Tecrübeler edinmiştin
Bırakıp gitmelere üzülmeyecektin.
Ya da bırakıp gidebilecektin.
Seni kendine saklayan yaraların engel oldu buna.



Ne sezai abi kavuştu rozasına
Ne biz sevebildik rozamızı bu kadar
Öteli olabilirdik belki.
İncir kuşlarında bulmadık hiç sevgimizi
Ama hep bu yüzden yakındık.
Daha dinlemediniz bizden türküler diye
Bizim aşkımızda uymazdı her saza ama
Ne yaptıksa Sezai abi olamadık.



Kimse ölmedi aşkımızın heybetiyle
Sevemedik biz kimseyi bu kadar heybetlice
Biz kendimizi ’O’ bellediğimiz zaman doğduk
Soğuk kış gecelerinde gelin olurken bu şehir
Biz Şahidi olduk..şahidi olmaya gittik
İşte o zaman sevmezdik yakamozu
Samyeli ise; getirmişti bizi buraya bir kere.

Uykuya daldığımızda rüya görmek istedik.
Rüyamızda ’O’ olsun istedik.
Sevmelerimizi hatırladık
Sevilmelerimiz ve sevişmelerimiz olmadı hiç.Hatırlayamadık.
Ama sevmelerden arta kalan yaralar gülümsetiyordu bizi
Boşa harcanmış olduğumuzun verdiği acizlik ile,
Yapabildiğimiz en iyi işti çünkü gülmek.
Ağlamaksa neyi değiştirirdi ki...


Rıhtımı genişlemişti artık bu denizin.
Yakamozu izlemeye çıkanlar çoğalmıştı
Her geçen gece gözden kayboluyordu yaralılar
Gün gelip herkes yaralandığında,Umutlar kalacaktı geriye.
Gülümseyecekti herkes.

Tam da sarmasını becerebilirken yaralarımızı
Yara alabileceğimiz bir yakamoz oluştu yine
Öncekilere benzer
öncekilerden farklı
Ötelendiğimiz günlere dönebilme ihtimali doğdu
Kapatıp pencereleri,örtüp perdeleri
Çok sevdiğimiz yağmurda ıslanmak isteyişleri
’O’ olabilme günleri

Bitecekse,eskiyecekse,izleyenler çoğalacaksa bu yakamozu,
İstemeyiz gülümsemeyi.

Umutlarımızla kalmaya razıyız biz....

Hasan Bilgin