Güneş;
Çizik yüzüne baktı Kaz dağlarının
Solgun yüzüne
Dokundu eliyle
Bir öksüz çocuk uykusunda
Kâbuslar görüyordu Kaz dağları
Defneyaprağı kan damlıyordu
Tahtalı kuşu unutmuştu zeytin tanesini

Güneş;
Derin bir ah çekti
En tepeleri saman rengi boyun bükmüş andızlara
Bakamadı
Gözlerine çamur dolmuştu Kaz dağlarının
Bedeninde yaraları göz göz olmuştu
Derin vadilerini yitirmişti karacalar
Derin bir sızının içinde
Halay çekiyordu acılar

Güneş;
Her sabah gözlerinin çapağını
Elleriyle siliyordu artık
Eskinin bin pınarlı İda’sı
Siya siya akıyordu simsiyah
Nur gibi suları eskiden İda’nın
Siyanür ağlıyordu

Güneş,
Işığımsın diyemiyordu Helen’e
Paris firar ettiğinden beri
Zeytin karası gözleri çoktan kör olmuştu
Ardıç kokusunu, sırtlanlara kaptırmıştı
Çam filizi kokmuyordu yaralara sürülen merhem
Merhametini tüketmişti rüzgârlar
Meltem terk etmişti zeytin yaprağını

Güneş;
Işık ışık ağlıyordu
Nur yüzlü çocukları İda’nın
Susuyordu
Sabahla akşam yer değiştirmişti.

Gecenin içinde bir makine gürültüsü
Ağaçlar ölüyordu yerde yatarak
Kötürümdü ayakları zamanın
Şaşkınlığı çekelezin…
Ayıların insan tedirginliği…
Suların durgunluğu hapis…
Kartalların çalınmış gökyüzü…
…
Güneş,
Çizilmiş yüzüne baktı Kaz dağlarının
Sofrasında
Ölü toprak
Ölü su
Başlarında altın taçları
Gerdanları parıltılı
Güneşi utandıran insanlar
Harıl harıl harıldıyorlardı
…
Geri gelir mi İda’dan gidenler?
Yarın Güneş geri gelir mi?
Zeytin altın ağlar mı yarın?
Şarkı söyler mi dalları ağaçların?
Siya siya nurlanır mı insanlar?
Yoksa…
Siya(nur) mu ağlar insanlar.

şuayipodabaşı…
23.11.2013/Kepez/Çanakkale