Ellerini ve dizlerini toprağa dayayıp
Dallarını bulutlara yaslayarak
Üzerinde bir çok canlıya mekan olmuş
Yaprak yaprak güneşe el sallayan
Bir ağaç düşün: Görkemli ve vakur.
Kısaca;
Bu heybete can veren, kılcal damarda
Bir damlacık su olmak, yeter bana!..

Dalları kırıp, yolları kapatırcasına
Önüne katıp her şeyi sürükleyen
Hayalleri yıkıp, umutları gözyaşına boğan
Tüm mutlulukları cehennem ateşine atan
Güçlü fırtınada şiddetli bir rüzgar olsan.
Unutma!
Ben, yine de küçük, narin bir kuşta
Sevgi bahçesine konmak adına
Bir çift kanat olmayı yeğlerim...

Üzerinde nice kartalları krallık tattıran
Azgın dalgaları göğsüne siper eden
Denizi mahkum edercesine can siperane,
Okyanus kıyısında muhteşem bir kaya kütlesi.
Küçümseyen gülümsemeyle alaylı baktığı
Ayak dibinde tatlı tatlı çarpan dalgalardaki
Küçük darbelerle kıymık kıymık parçalayıp
Ufalamaya gayret eden çakıl taşı misali
Azimli ve kararlı olmak, her zaman
En büyük yüceliktir hayatta...

İbrahim Kavas