“Ey iman edenler! Kendinizi ve ailenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun.” (Tahrim: 6)


O gün geldiğinde can çekişirken bedenler
Üzerlerinden geçip gideceğim, affım yok
Geberecek nefsine, şevkle secde edenler
En acı hakikati, söylüyorum, gafım yok

Maskeleriniz düşer, görünce alevleri
İçiniz şerre sahne, deriler de perdesi
İnan secde ederken göreceğiz devleri
Alevlerdir alevler zalimlerin bürdesi

Ben çok sıkıldım artık maskeli İblislerden
Oynamayın boşuna, tiyatrodan haz etmem
Tiksiniyorum, role, bürünmüş nefislerden
Kahhar, hepsini helak etsin, itiraz etmem

Var her şeyin mutlaka bir hikmet-i sebebi
O gün ilahî af yok, acımak dersen hiç yok
Öyle yanar »r u h«, nasıl kızarırsa leblebi
Herkes tadacak bunu, istisna ve hariç yok

Hele, kendini zeki, sanan ahmaklar var ya
Onlar tam bir riyakar, özü, sözü çakışmaz
Madem adalet, sevgi ve dürüstlük angarya
Kim demiş azap etmek Allah’ıma yakışmaz

Hadi beni aldattın, Allah’a da mı kelek?
Hep enayi yurduna, koyuyorsnuz, haşa
Cehennem, insanları eleyen en son elek
Yanması için gerek vardır, insana, taşa

İnsanların derisi şeffaftır her gözüme
Kurtlar misali kımıl kımıldır yalanları
Bir tiksinti mimiği yapışır pak yüzüme
Sevmem, ağız içinde kıvrılan yılanları

S /ÂYE 26 TEMMUZ 2018 / ESKİŞEHİR

Bürde: Hırka
Angarya: yük