3
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
771
Okunma
Bak, geçip gitti,
Yaşayanların gölgesi.
Bir bir götürdü zaman,
Sessizliğe gömüverdi.
Ağlayan sızlayan kim varsa,
Unuttu.
Ve herkes başka başka,
gölgelere sığındı durdu.
Bir güneşin batışında,
Ölünün toprağa bakışında,
Şiirlerin kafiyelerinde;
Ağladı taş toprak gölgelere...
Aradılar hep zevali,
“Yokluğu” bile incitti!
Umursamadan...
Hesaba katmadan...
Öyle bir vakit ki,
Gölgeler bile çekip gitti!
Bedenler ve ruhlar,
Sözler ve satırlar,
Sitemler ve yalanlar,
Tükendi bitti.
Bak, bu şiir dahi,
Son noktaya yaklaştı,
Diyor ki;
“Artık zeval vakti”
.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz