karlı bir Ankara sabahında,
eşsiz bir renkti o,
çocuğun minicik ellerinde.
titrerken dudakları,
donarken elleri
gözyaşları gibi...
yapışmıştı o tek güle
sımsıkı.
bekledi....
saatlerce bekledi,
tören bitmiyordu...
okul diyorlardı,
öğretmen...
alkışlar geliyordu kulağına,
onunsa ayakları kar içindeydi.
şimdi biter tören diyordu içinden,
gelir al yanaklı öğretmen...
veririm sevgimi yanaklarına,
ellerimde titreyen şu gülle.
sanki kar yorgandı,
sanki bitmeyecekti zaman.
sırtındaki karları silkti,
gözlerindeki ışıltıyla ısınarak.
birden şaşırdı,
dalgınlığını bozdu sesler.
tören bitti dedi,
haydi öğretmenim..gel.
öpeyim o kocaman ellerini,
gelemedim sınıfına,
olamadım öğrencin...
ama bak geldim sana.
ta uzaktan seçti,
gelişini gözledi titrerken dişleri.
öğretmenim, dedi
öğretmenim...
ben Elif,
ezdi kalabalık,
cılız sesini...
duymadı sandı,
buyur yavrum diyen ses,
döndürdü onu geri.
ben dedi, ben...
senin için büyüttüm,
saksıda...senin için..
titrerken...
diyemezken sözleri,
öğretmen uzandı
ve arkasındaki kızın
o al yanaklı paltolu kızın
elindeki güllere uzandı.
düştü omuzları,
titredi ruhu.
dondu gözyaşı akmadan,
yutkundu kaldı.
ama..dedi
duymadın ki,
ama dinlemedin ki...
ben...
ben...
ben seni
çok
çok seviyordum.
düştü elinden çiçeği,
ezdi binlerce ayak.
kimse görmedi...
kimse bilmedi
yiten sevgiyi,
düşen çocuğu
ve
ezilen onuru.

SERAP HOCA