Anlamsız bir gecedeyim yine...
Düşüncelerim firarda...
Zihnim boşalmış...
Gecenin en koyu halinde bile...
Sensizliği yaşıyorum kendimce...
Hemde...
Ağlamaklı bir yüz ifadesi ile...
Dokunsan...
Damla damla inecek,
yıldızlar gözlerimden...
Sızlanıyorum öyle...
Anlamsızım işte...
Ama neden?
Neden sarıp sarmalayamıyorum düşlerimi..
Neden dokunamıyorum sana...
Tutamıyorum ellerini...
Söyle neden?
Neden yanımda değilsin?
Kanayan yaralarımı,
saracak olanım sensin...
Şefkatli ve merhametli kalbinle,
beni ısıtacak olan da sensin...
Sensiz olmaz...
Olmamalı...

--------

Sensizliğin koynundayken...
İçimi ağıtlarla doldurmak istemiyorum...
Yüreğim artık,
patlamaya hazır bir volkan gibi...
İçimdeki hırçınlık derecesi
en hat seviyede...
Engellenemez...
O yüzden...
Hayata direnişim,
anlamını yitirmek üzere...

--------

Çok iyi hatırlıyorum...
Seni gördüğüm ilk gün,
Seni sevdiğim ilk gün...
Bir sonbahar gecesiydi...
O an ömrümü yoluna sermiştim...
İlk görüşte yüreğimin tek sahibi
Sen olmuştun...
Sendin artık benim herşeyim...
Söylesene ALLAH aşkına söyle...
Ne oldu da şimdi...
Yokluğun oldu BENİM KADERİM...

--------

Hayat ağır ödetti bana sensizliği...
Güzelim baharlarımı aldı elimden...
Yerine kara kışlar verdi...
Yaşattı...
Hep ağlattı...
Mutluluk adına birşey bırakmadı ki...
Hepsini aldı elimden...
Gözyaşlarına mahkum etti beni...
Ben bir çift gözün hayalini kurarken...
Hayat benim kalp gözümü bile
aldı elimden...
Bitirdi, yok etti beni...

--------

Ve SEN sevdiğim...
Herşeyim diye gördüğüm...
Demekki...
Hiçbir şeyin olmakmış...
BENİM KADERİM...

Yazan : Recep Hamza