Kendin kır da, sakın bir gönül kırma,
Duyulmazsa sesin, boşa haykırma,
Huzur istiyorsan, çok soru sorma;

Gayrı kırılacak dalın kalmadı,
Kırk yıl oldu gönlün iflah olmadı.

Ya yollar dolaşık, ya sen şaşkındın,
Zamansız sürgünsün, arsız ışkınsın,
Sular-seller gibi nasıl taşkınsın;

Aklım ermez hevesine, havana,
Şimdi döndü yürek, bir boş kovana.

Çıkma bundan böyle, insan içine,
Kimseleri ortak etme suçuna,
Her gün kar yağıyor siyah saçına;

Çekmiyor yükünü bu köhne takam,
Anlar mı halini, uzaktan bakan?

Bir selama ettin, bin canı feda,
Girdin gönüllere bulmadın fayda,
Bir kez oynamadın, düğünde, toyda;

Hakkın var mı böyle, ezip, üzmeye?
Son ver artık, gönül gönül gezmeye...

Herkes anlar, ben anlamam kendimi,
Kanunsuz yapmadım, gecekondumu,
Bir kuş gelip omuzuna kondu mu;

Taşırdın yad ele, dokundurmadan,
Vazgeç gönlüm artık, gönül kırmadan.

Lime lime bölün, dağıl kum gibi,
Ayaklar altında, yeşer çim gibi,
Dağ başını bekle, ulu çam gibi;

Beklemekten kutlu erdem bilmedim,
Hayret, nasıl oldu, ben delirmedim?

Ömrüm uzun olsa, beklerim daha,
Bir tek senin için, girdim günaha,
Değişirim, ben akşamdan, sabaha;

Bazen hızlı koşar, bazen dururum,
Sormasan halimi, budur son durum.

Sözüm senet benim, öyle tanırlar,
Halen öyle olduğumu sanırlar,
Hele bir duysalar nasıl kınarlar;

Benim için, ölmekle bir kınanmak;
Ateşlerde donup, buzlarda yanmak...



Hayrettin YAZICI