Terbiye etmen gereken bir nefsin var madem…
Tut ucundan nefesinin
Kirli ellerinden utanmayı bilmeden
Bilip bilmeden kim olduğunu
Asla da dokunma hakkın yok
Tepesine kadar hınçla dolan dünyaya
Ve çalmaya çocukluğunu,
Tüm çocukları,
Ömrün ufkunu,
Sen sefil canlı!

Aklın ermez senin
Erdiğin değil
Olmayan merhametin de
Yüksünmeden varlığından
Cirit attığın mekânlarda
Varlığınla kirletmekten
Men edilmen gerek senin:
Kâfir canlı,
Adın çıkmış insana
Ah, inse bir noksana:
Nokta kadar değerin yok madem
Ne ünlem ne de sorusun sen:
Altı üstü bir yıkım;
Bir dürtü;
Bir kefen bile senin neyine!

Zafiyetinle değil
Zalimliğini şerh düşen iblisle
Ortaklığın:
Hinden hin
Sefil canlı
Kelamı noksan
Varlığı bela
Duaların yok senin; olamaz da.

Altı üstü isyanın ayak sesinin
Kan donduran iklimlerden
Çağırmadı seni evren:
Kirlettiğin yetmedi mi?
Ve kinin ile kurşun sıktığın
O masum bedenlerin
Hangi noktasına değebilir ki elin?
Kim verdi sana bu hakkı?

Yatacak yeri olmayan
Yadsıyacak da bir nedeni
Ve bedelleri değil
Basireti bağlanmış kaderin
Uç noktasında
Kayan bir ruhsun sen
Aslında ruhluktan bile tensiye edilen
Densiz bir kara noktasın
Kara delikte asla kabul görmeyen.

Sanma ki marifet
Adınla ortalarda dolaşmayı kendine
Değer biçtiğin
Deminde cinnetin
Ölümün ellerinden olacak
Bu masum kan donduran cinayetlerin
Hesabını sanma ki Allah sormayacak.