Ben doğdum doğalı,gam yükü oldum.
Düz yolda yürürken,hüsranlar buldum.
Çilekeş dünyada,sarardım–soldum.
Kendimi bu yolda PAŞA SANMIŞIM.
Yalana–dolana BOŞA KANMIŞIM.

Alın yazım benim,libas katımdır.
Dertlerle yoğrulmak,müzmin bahtımdır.
Hüzzamlı yerleşke,payitahttımdır.
Sağanak yağmurda,YAŞA SİNMİŞİM.
Elimden gelmeyen,İŞE YANMIŞIM

Bunca didinmeye,değmezmiş meğer.
İnsanın cebine,verirler değer.
Mizanı kursalar,qafletlik eğer.
Gelip gidenlerle,EŞE HANMIŞIM.
Dostluğu–güveni BOŞA SUNMUŞUM

Gönül gözü dostu,her zaman arar.
Verdiği sözlerde daima durar.
Çaresiz kalanı,yürekten sarar.
Sanmışlar tutacak,MAŞA BENMİŞİM.
Yaz günü savrulup,KIŞA BİNMİŞİM.

Kardeşlik uğruna,koşar gezerim.
İyiyi–kötüyü,sessiz izlerim.
Sözlerim kâr etmez,bakıp süzerim.
Yalçın kayalarda,DÖŞE KONMUŞUM.
Kuzgunlar toplayan,LEŞE DÖNMÜŞÜM

Yinede severim,insan olanı.
Kaldırmaz bu gönül,yalan–dolanı.
Rabbim’e tapşırdım,bela bulanı.
O fettan bakıştan,NEŞE ANMIŞIM
Tikemi dostumla,AŞA BANMIŞIM.

KURBAN SARCAN–Gölcük/KOCAELİ