Müstakil bir acıya komşuydum
Her yolculuk sonunda ardımda bir ceset bıraktım
Yaşanılanları zihnimde saklamak zor geliyordu
Bilinmeyen sayısı sonsuz bir denklemdim
Kendimi yalnız bıraktım
Hiçbir işe yaramadı
Konuşmayı yeni öğrenmiş bir çocuk gibiyim
Yarım yamalak kelimelerle sevimli görünüyorum
Bisiklet sürerken ellerimi bırakabiliyorum
Yapabildiğim en büyük kahramanlık bu!
Sonunda hoyratça yere düşüyorum
Kalbimdeki acı karşısında dizlerim hükmen mağlup oluyor
Ruhumun kurduğu tuzaklara karşı çaresizim
İstisnasız hepsine yakalanıyorum
Sakallarımın yeni çıktığı zamanları hatırlıyorum
Silikliğim adeta bir imparatorluk
Kalemi alıp yeni bir cumhuriyet inşa ediyorum
Zamanın karşısında ayakta kalamıyor
Demir olup çürümektense
Toprak olup sabretmeyi tercih ediyorum
Son yirmi yedi senede çok şey oldu
Hepsini konuşmak istiyorum
Bu saatten sonra istesem de susamam
İçimdekileri haykırmadan anlatamam