....


Yoğun bakım ūnitesinde yüreğimi çekiştiriyorlar
Birkaç profesör laf dalaşına girişiyor
Kulaklarımda kangrenli bir uğultu
Yaşama savaşını kaybetmiş ellerim
Tepetaklak sallanıyorum boşlukta
Bana sunulan hayata doydum diyorum tıka basa
Ne annem duyuyor sesimi
Ne de babam




Gözlerimi delice yalıyor ameliyathanenin ışıkları
O da ne
Kalbimi bir masanın ortasına koymuşlar
Ağlıyor delice
Kapatmayın diyorum yaralarımı
Dikiş tutmaz artık
Başhekimin kaşlarının ortasına sıkıştırdığı
Öfkesini görüyorum sadece
Yumruğunu vuruyor masaya
Bu kalp sana emanet derken
Inim inim inliyor koridorlar





Emanete hıyanet olmaz diyorum, asilce
İçimdeki lodosa aldırmadan
Dikin yaralarımı
Dikin tez elden
Akan kanım helal olsun acılarıma
Diye avaz avaz bağırdiğımı duyuyorum sadece
Bayılmışım....








nagi han