Şimdi bütün papatyalar
Öznesi olmayan bir şiiri doğuruyor geceye
Taştan yapılmış bir kadını oynuyor ellerimdeki bilyeler
Yüz hatlarım dağınık bir sayfayı alıp
Bir gölgeyi ezber bozuyor sanki
Ve her nedense
Kemikleri sayılıyor kalbimin..

Bir nevi
Eski antik bir şehrin içinden geçiyorum
Martıları öpüyorum kanatlarından
Ayaklarımda deniz
Ölmekten yana korkum yok aslında
Hep bu haziran’da ölen şairler yakıyor genzimi..

Saçmalık !
Şair değilim ki
Üstelik elleri cebinde yaması beş kuruşa satılan
Basma elbiseli bir kadınım şimdilik
Ve saçlarımın kızılından tutunda
Acının kaburgasından tanırsınız beni
Bariz
Doğduğum gün ölmüştüm
Yaşadığım şey hayat değil
Anlayın beni..

Ve ben unuttum kendim denilen herşeyi

Sonra
Müjgan’la bir olup
Sayfa arası yalnızlığıma öznesi silinmiş şiirler yazdım
Üstüne imzamı atarım ki
Altında ezilen omurga kemiklerimden bir iz kaldı sadece..

Buda size andım olsun e’mi ...

Özge Özgen