Sevgilim;
bu sana yazıp ta, yollayacağım;
Geçsede eline okumayacağın kaçıncı mektubum, bilmiyorum.

Sensizlik diye başlayıp,
kirpiklerimden süzülen kaç yüzüncü damla yokluğun?..
Öyle üzdüler ki;
Hep bu yüzdendir Aşk’lara karın tokluğum.

Yetim bir aşkın fukaralığı ,
acılı maraz gibi emerken iliğimi.
Kimseler fark etmedi, ruhunun tüleğini.

Ay karardı..
Gece yüzünü kainata yumdu.

Sancıyan bileklerim
Zay olan emeklerim
Hiç’e sayılan dileklerim
Örselenmiş gençliğimden hep birer medet umdu.
Mutluluk desem; Gözlerime saçılan kumdu.

Ağrıyan ayaklarımı da yürütemiyorumki şuradan şuraya.

Alev aldı giden gemiler,
Sönmedi kalp yangınım.
Tuz bastım kanayan yara’ya
beklediğim yolcular dönmedi bir daha kara’ya.

Senden sonra;

Hiçbir işimin sonunu getiremedim.
Ne Aşkımın peşinden koşabildim.
Ne de sevgisini içimde öldürebildim.
Ne kalabildim,
ne de bir adım öteye gidebildim.
Vuslata dair ne vardıysa ertelendim
ve ne kaldıysa hissiyat adına; Kelepçelendim!

Ne tutunacak dalım oldu
Ne de iç geçirecek bir Ah’ım.
Ne yâr bildiğimden vefa kaldı;
Ne de dost yüzlü çehreler Acı’mı anladı.

Böyle böyle öteledi hayat beni
Yoktu ömrümün ne başlat,
ne sonlandır,
ne de bir tuşluk düzeni.

Şimdi içim bir yığın insan kabri.
Keder hep geceleri sarmaladı benliğimi,
veya bir kuşluk vakti.

Seni dağınık şiirlerimde;
devrik cümlelerimle uzun uzun sevdim, sevgili..
Gidişini yazdım odamın duvarlarına,
Ölümünü döktüm satırlara zılgıt zılgıt

Sen de durma çek git,
k/aldır cenazeni kalbimden ılgıt ılgıt . .

Sen de dünya kadar yalan,
dışı süslü,
içi; ifrit ifrit yılansın.


Yüreği Sürgün/Kevser Baysal