Seni düşünüyorum çocuk,
Silinmiyor gözlerimden, damlayan terlerin,
Gözlerime değen masum göz bebeklerin,
Yutkunamıyorum be çocuk,
Gelmiyor içimden başka bir şey düşlemek.

Acıların göz kapaklarıma işlendi sanki,
Sızlıyor karanlıkların çaresiz çırpınışların,
Ben senin için şeker veren bir abla,
Sense bende dinmeyen bir yara...
Senin kaderin mi yoksa bizim zalimliğimiz mi bu ?
Senin gözlerinden izlemek istiyorum şu şehri ,
Ağladıklarına ağlamak , güldüklerine kahkaha atmak istiyorum,
Senin ellerinle tutmak istiyorum sıcak bir simidi ,
Senin ayaklarınla koşmak istiyorum özgürlüğe ,
Senin değil , benim ihtiyacım var sana ,
Benim seninle büyümeye ihtiyacım var,
Şu zulme seninle haykırmaya ihtiyacım var.

Ah çocuk ah...
Nerede senin mavi bisikletin ?
Peşinde koştuğun topun nerede ?
Senin elinde uçurtma olmalı mendil değil!
Gözlerinde sevinç olmalı gözyaşı değil !
Sahi kaç yaşındasın sen ?
Benden kaç kat büyük yüreğin ?
Kaç kat ağır yükler omuzladın ?
Sana kaç kişi acıdı ?
Acınmak canını çokmu yaktı ?
Anlatsana çocuk kaç çirkin göz seni aşağıladı ?
Hangi masalı okudu en son, annen sana ?
En sevdiğin yemek ne mesela ?
Kaç kez gittin lunaparka ?
Anlat anlatta sussun şu bencil dünya.

Dayanamıyorum çocuk durmuyor göz yaşım,
İçim sığmıyor içime , bağırmak istiyorum ,
Sana acıdığım için değil çatma kaşını,
Ben, ben sadece bazı şeyleri anlamıyorum.
Hava bizim, güneş , bulutlar, yıldızlar...
Ağaç bizim , çiçek bizim ,yağmur bizim...
Peki neden ekmek bizim değil ?
Neden eline alan kendinin sanıyor ?
Neden mideler köstebek yuvası ?
Sana kim kıydı çocuk kim ?
Senin ekmeğini kim çaldı ?
Kim kıydı sana ?
Kim çocukluğunu çaldı ?
Kim ?