Sükut gönül sükut,
Hüzün mü bürüdü benliğini,
Koy bir aşk şarabı , kal secdede doya doya
Ne sanırsın mutlu olmaya mı geldin buraya ?
Hep mesut olsan nasıl olacaktı imtihan ?


Sükut gönül sükut,
Senin fırtınalarının dermanı yok bu diyarda
Kime ne bizden yolumuz başka , davamız başka
Otur da piş yanan sancağında
Kör olsan ne ola , gönlün gördükten sonra ?

Sükut gönül sükut,
İçeceksin işte bu yolda acıyı kana kana
Gurbettesin olacak tabi bir yanın yama ,
Dile vurma , gezmesin kokuşmuş ağızlarda,
Kan kussan dünya için sana ne fayda ?

Sükut gönül sükut,
Çok sandığın derdin, kainatta toz zerresi
Yolculukta yorulur zaten ruh giysisi,
Kainatın efendisi çekmişken bu kadar zahmeti ,
Sen un ufak olup parçalansan kafi değil mi ?

Sükut gönül sükut,
İliklerine biçilse yalnızlık açma ağzını
Korkarım çıkacak hadsizce bir lafın
Vurulsan en ince sızından düşme sakın
Sevdiğine vefası olmayanın kendisine cefası hak olmaz mı ?

Sükut gönül sükut,
Sükutta gizlidir senin kendini bulman,
Sükutla içine dönecek , kendini bileceksin ,
Sükutla dil yaranı , gönül karanı temizleyeceksin
Kendini kurtaramayan , ele tabip olsa ne fayda ?

Sükut gönül sükut,
Dilin hakikati şakıyana dek sükut,
Kendini yontana dek , olman gereken olana dek,
Hamken pişene , harfken şiir olana dek...
Cahil dökse dilini bir ömür, denk denir mi alimin sükutuna ?