Kardelen büyütürdün dağlarının karında
Har olurdu gözlerim gözlerine değince
Kâinatı örerdin ince parmaklarında
Yıldızlar huzurunda başlarını eğince
Sanırdım Süreyyasın, sema sana meftundur
Hakikat değil olan, gördüklerim efsundur

Uzayınca saçların yollar elinden tuttu
Ansızın binip gittin zaman tayyaresine
Ve sordum ardın sıra; neden beni unuttu
Neden sevda kapıldı hayatın haresine
Sandım ki biz Leyla’nın Mecnun’un yorganıyız
Biz umudun nefesi sevdanın sol yanıyız

Nedamet gölgesinde şimdi hasta bir kuşum
Kanadımı kaldırsam gökte ışık tükenmiş
Buğulu bir hatıra; ne varmış ne yokmuşum
Her türkü biraz benmiş her şiir biraz senmiş
Bu masalın anlamı ne Yusuf ne Züleyha
Öldürdüğümüz kuşlar uçar mı hiç bir daha

Gözlerin bir şiirde hatıra kalsın bana
Cemre düşene kadar alma sıcaklığını
ki ecel soğukluğu dokununca insana
Biliyorum umuttan çekeceksin tığını
Usul usul aklından sökülecek ördüğüm
Kim demiş aşk bakidir, bildiğin bir kördüğüm

Bütün dünya uyudu; masalımız bitti bak
Kapatıp üzerini bu rüyadan çıkalım
Kalmasın burcumuzda ne alamet ne bayrak
Zamana diktiğimiz kuleleri yıkalım
Elma şekeri gibi çocukların elinde
kalsın bu eski masal annelerin dilinde