Kelimeler…
Yüksek gerilimli bir fay hattı…
Sallandıkça taşı toprağı ayaklandıran…
Bir yanardağ aleviyle,
Boşluklara akar , kara kalkanlar…
Sahnesinde oyalandığım,
Bir kuleye dönüşür kalbimin sarmaşıkları.
Seslenirim tepesinden,
Uğultulu kapılarımın.
Kimsesizlik bekler tam ortasında,
Saçlarıma düşen tomurların.
Gitme diyebilseydim sana,
Gülüşlerini öpebilseydim…
Yorgun bir trene yüklenip,
Buharıyla yok olmasıydı anlattıklarım.
Kraterinde kehribar kokusu göz çukurlarının,
İlk kez akmış gibi acı bir gözyaşının,
Nedenidir tutunduklarım.
Güneşe inat bu sır perdesi,
Anlamına zehir kattığın.
İçtikçe gerçeğe döndüğüm,
Taze bir andır sayıkladığım.
Masamın üzerinde kırılmış yüzüğün,
Lambamın alevinde gergefini işlediğim,
Göz kapakların.
Bir tablo gibi astığım duvarıma,
Kelime yığınları…
Git, ey bestesinde har taşıyan!
Git, mendilime kan akıtan!
Git!
Git ki yıkılsın bu duvarlar!
Git ki!
Hayat bulsun, bu kurumuş topraklar!