Sıdkı sıyrıldı mı ya, insandan bir insanın!
Altın yumurtlasa da, bir değeri olmuyor…
Dünyaya namın salıp, her ne olsa da sanın;
Kalpte yer boşaltmış/san hiç uğraşma dolmuyor!

İnançlı sanıyorsun, bulaşmıyor sürsen de!
Her şeye kara çalar, hayrına öksürsen de!
İhanetten vazgeçmez, defterini dürsen de;
Doğru yoldan sapanlar, ders versen de almıyor…

Fidan gibi her sabah çapalayıp, sulasan;
Yedi veren gül gibi, kokulara bulasan…
Yaptığı hasenatı, uç ucuna ulasan;
Kumdan kaleler gibi, bir zerresi kalmıyor…

Versen hep aymazlığa, düşse de namın yere!
Açılsa da yürekte, onulmayacak yara…
Akıl başa gelince, düşünsen kara, kara;
Söylenilen tüm sözler, yenmiyor, yutulmuyor…

Nasıl sıyrılır sıdkı, insanın can dostundan?
Sanki silindir geçer, sevgilerin üstünden…
Hiç bir kez haz almadım, ukalanın restinden!
Menfaat başlayınca, sözler hiç tutulmuyor…

Karaman-2018/05

Halil Şakir Taşçıoğlu